Nieuwe schooljaar

Jouw laatste jaar op de Hobbit is aangebroken; naar groep 8 met (weer!) meester Maarten. Groep 8; eindelijk schoolkamp, eindcito (of IEP-toets tegenwoordig), musical enz. Je hebt er zin in en groeit dit schooljaar echt naar afscheid nemen; je bent klaar voor nieuwe belevenissen, vrienden, leraren enz. In de herfstvakantie ga je met mama en Lieke naar Parijs. We gaan eerst een paar dagen naar Euro Disney; fantastisch! Behalve snelle en gave attracties is het ook een prachtig, verzorgd park. We hebben een appartement vlakbij de metro, waardoor we snel in het park zijn en de laatste 2 dagen ook nog Parijs in kunnen. Daar maken we veel kilometers, want mama zegt steeds als jullie de metro willen nemen....nog een klein stukje lopen, het is maar 1 halte. Poeh, onze benen zijn wel op na 3 dagen Euro Disney ervoor. We doen ook mee aan een fietstour met een aardige Nederlandse gids; leuk hoor, zo door Parijs fietsen, langs de Seine, het Louvre, de Eifeltoren (natuurlijk gaan we er op: via de trap!). Het is een ontzettend leuke herfstvakantie met een mooie mix van cultuur (stad Parijs) en plezier (Euro Disney). Roos baalt vanuit Amerika dat ze dit moet missen, maar we ontvangen wekelijks ook gave foto's van wat Roos allemaal doet en meemaakt, dus we hebben geen medelijden.

Bij OJC zit je in team J013 3 en krijg je training van Dirk; je hebt daar een leuke klik mee en zit weer bij veel bekenden van vorig jaar in een team. Mama probeert om de week te komen kijken, want wil ook bij Lieke (hockey) kijken af en toe. In oktober wordt mama gebeld door school dat je buiten op het schoolplein bent gevallen tijdens een duw, woordenwisseling met een klasgenoot. Mama is toevallig thuis en rent meteen naar school. De ambulance is ook al onderweg. Je rilt,trilt,gilt en huilt onophoudelijk en grijpt naar je elleboog. Na wat checks, pijnstillers en een telefoontje naar het ziekenhuis rij je met mama naar het Jeroen Bosch ziekenhuis. Daar begint het lange wachten op de spoedeisende hulp. Lieke, Roos en papa zijn op de hoogte gebracht en maken zich uiteraard grote zorgen. Het blijkt al snel om je elleboog te gaan, verder is alles goed. Er worden foto;s gemaakt en na lang wachten is een vervelende breuk zichtbaar. Wel of niet opereren? De artsen twijfelen en willen eerst een (enorm pijnlijke!) poging doen om hem 'recht' te zetten. Dit lukt niet echt goed, dus toch een operatie. 's avonds laat mag je naar huis, maar we moeten ons de volgende ochtend om 07.30 melden op de kinderafdeling. Daar wordt je klaargemaakt voor de operatie; je hebt ontzettend veel pijn.

Je bent bang voor de narcose en het infuus dus brengen ze je onder narcose met een 'kapje' op je mond/neus. Mama mag er in de operatiekamer bij zijn totdat je 'slaapt'. Als je in de uitslaapkamer bent komt mama weer terug. Daar ben je volledig in paniek en in de war en krijs je het uit; iedereen die daar 'uitslaapt' is wakker! Het is naar om te zien voor mama, maar ze kan niets doen; de artsen zorgen goed voor je en geven je steeds pijnstilling bij. Als je uiteindelijk wat rustiger bent mag je naar de gipskamer. Onderweg word je misselijk en moet je overgeven. De rest van de dag blijf je op de kinderafdeling om bij te komen. Als je niet meer misselijk bent en de pijn wat onder controle is mag je (gelukkig) nog naar huis. Fijn dat je niet in het ziekenhuis hoeft te blijven. Je bent snel weer de oude'de pijn wordt minder en je kunt met je arm in het gips prima overweg. Helaas mag gym en voetbal niet; maar je gaat trouw mee als supporter van je team op de zaterdagen. Hopenlijk is het gips er af als we op wintersport gaan met carnaval!?