Op een zonnige zondagmiddag, als je bijna 15 maanden oud bent en op de tennisclub bent met oma Irene, papa, Roos, Lieke en mama zet je je eerste stapjes los. En eigenlijk is dit ook meteen de dag dat je voor het laatst veel kruipt!Mama is op het moment-supreme een finale wedstrijd tennis aan het spelen dus ziet het pas als ze (weliswaar alk clubkampioen!) van de baan stapt. Dan laat oma Irene apetrots zien dat hij kan lopen en dit eigenlijk al anderhalf uur doet!
Je loopt meteen erg stevig valt ons op, de handjes voor het evenwicht nog wel erg omhoog, maar na een paar dagen zakken ze al wat, haha. Het mooiste is nog wel hoe je kijkt deze dagen; zo trots! Het spat er echt van af; je hebt iets nieuws geleerd.
Papa en mama vinden het heel gek om jou ineens "verticaal" te zien. Je loopt van de keuken naar de bank en weer terug en krijgt er geen genoeg van. Het kost je wel flink wat energie want je slaapt deze dagen ontzettend veel en lang.
Ook bij de maanvisjes (KDV) zijn ze blij verrast; je hoort bij de club lopende kindjes. Roos en Lieke vinden jou ineens geen baby meer en lopen naast je om je aan te moedigen. Je wilt geen hand meer hoor!
Ook buiten en in de Albert Heijn en met papa bij de Gamma loop je los. Natuurlijk bepaal je zelf welke kant je opgaat, niet altijd handig als mama al met volle tassen achter de kassa is en jij weer terug de winkel in loopt....
Je vriendin Suze is ook gaan lopen deze week en als we daar op bezoek gaan waggelen jullie schattig achter elkaar aan; enig!
De weken voorafgaand aan het lopen kon je papa en mama gek maken van het geschuif met het plastic stoeltje waarachter je door het huis liep. Die keur je nu geen blik meer waardig. Je bent groot nu!
